Statiegeld

15.1.25

Steeds vaker zie ik doodnormale mensen bij mij in de wijk op de Zwartjanstraat door de prullenbakken rommelen. Op zoek naar blikjes die ingewisseld kunnen worden voor statiegeld. Overdag zijn het vaak dak- of thuislozen, die ‘s nachts hier in de buurt in de nachtopvang een plekje hebben, maar in de vroege ochtend zijn het vrouwen die, nog voordat de dageraad is aangebroken en de straten volstromen met mensen, een ronde doen.

Ik beeld me dan in hoe haar kinderen thuis nog op bed liggen, en hoe zij straks, wanneer ze thuiskomt, haar handen grondig schoonspoelt voordat ze de kinderen met een aai over de bol wakker maakt, omdat het tijd is om naar school te gaan. Hoe ze probeert de stress van de eindjes aan elkaar moeten vastknopen niet op haar kinderen probeert over te brengen, maar kinderen weten alles. Dat wat ze niet zien of horen, voelen ze.

Het blijft vreemd en onrechtvaardig dat in een land zo welvarend als de onze, er mensen zijn die niet rond kunnen komen. Eigenlijk hebben we als land geen excuus. Er is maar één reden te bedenken voor het feit dat er mensen zijn zonder thuis, dat er mensen zijn die gedwongen zijn door het vuilnis van anderen te graaien, dat er mensen zijn die de tandartsrekening niet kunnen betalen, of wiens kinderen met een rammelende maag in de klas zitten. Het boeit ons niet. Niet genoeg om er de straten voor op te gaan en op te eisen wat van ons zou moeten zijn: een menswaardig bestaan. Niet voor onszelf, maar voor ons allemaal.

Vandaag bestelde ik het boek ‘Komt een land bij de dokter’ van huisarts Michelle van Tongerloo. Al geruime tijd lees ik de verhalen die zij op LinkedIn publiceert over hetgeen zij in Rotterdam meemaakt. Te midden van de bureaucratie van hulp, het dédain van het ambtelijk apparaat, en de onmenselijkheid van de zorg, probeert Van Tongerloo een verschil te maken, door te luisteren naar haar patiënten en te helpen waar kan. Ik kijk uit naar het boek, al weet ik nu al dat het mijn hart voor onze maatschappij verder zal breken. Maar wie weet maakt het ook wel strijdbaar. Van bij de pakken neerzitten wordt niemand beter. Zeker de vrouwen van de Zwartjanstraat niet.

Foto: Stockah